O πλανήτης που χαμογελά!

Τι μαγικό να είχαμε ένα πλανήτη να χαμογελά! Αντίθετα από αυτό, έχουμε έναν, που καθημερινά τον πληγώνουμε και τον καταστρέφουμε! Μια πολλά υποσχόμενη νεαρή συγγραφέας, η Μαριλένα Παππά,  ίσως έχει την απάντηση στον παραπάνω προβληματισμό μέσα από το βιβλίο της  Ο πλανήτης που χαμογελά  . Σύμφωνα με τη συγγραφέα: 

Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη πληγωμένο και κατ’ επέκταση σε μία κοινωνία που νοσεί. Αλλά εγώ πιστεύω στους δικούς μας μικρόκοσμους… Ο καθένας μας επιλέγει το δικό του… Ο κόσμος που εγώ έχω διαλέξει να με περιβάλλει είναι χαμογελαστός.

Τα δικά μου ερεθίσματα αποτελούνται από χαμόγελα , μαγεία κι αγάπη….

Η πεποίθησή μου ότι ο πλανήτης μας χαμογελά όταν του χαμογελάμε κι εμείς, αποτυπώνεται στις σελίδες του βιβλίου μου…
(Πηγή: http://aylogyros.blogspot.gr/2012/09/blog-post_8.html )

Ενημέρωση 2/11/2012

Ενα μικρό απόσπασμα από την ιστορία του πλανήτη που χαμογελά!

Πίσω στα Παρασκήνια της Γης, ο μικρός πέρασε κι από το σπίτι της Ζωής για να την αποχαιρετήσει αλλά και για να της αναθέσει να πατήσει το κουμπί της έναρξης της ζωής στη Γη.

Ο Δημητράκης έτρεξε πάνω της και την αγκάλιασε. «Αντίο Ζωή,» της είπε. «Τέλος για ‘μένα το ταξίδι. Τέλος η ζωγραφική.» 

«Αντίο μικρέ μου… Μην ανησυχείς, το ταξίδι σου συνεχίζεται και θα διαρκέσει πολύ καιρό ακόμα. Όσο για τη ζωγραφική δεν τελειώνει ποτέ. Στην πραγματικότητα, η Ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι λευκό χαρτί. Εσύ έχεις τα χρώματα στα χέρια σου.»

Ο Δημητράκης χαμογέλασε. Δεν καταλάβαινε τι ακριβώς σήμαινε αυτό που του είπε η Ζωή αλλά του φάνηκε όμορφο. Πριν φύγει, της μετέφερε τις εντολές του Βάρβα για το κουμπί στο Βασίλειο του Χρόνου. Η Ζωή τον χαιρέτησε, γνωρίζοντας ότι ο μικρός δε θα ήταν πια ο ίδιος μετά από όλα αυτά. Η θεϊκή υπόσταση που του έδωσε ο θεός Βάρβας θα τον συντρόφευε για όλη του τη ζωή και θα τον έκανε να διαφέρει από όλους τους άλλους γύρω του. Γιατί μπορεί να του αφαιρούσαν τον πλανήτη Πιντούρα, όμως τα κατάλοιπα του θεού θα έμεναν για πάντα μέσα του. 

Ύστερα, ο Δημητράκης πήρε το δρόμο της επιστροφής. Κοίταξε τα αστέρια καθώς ανέβαινε στο σύμπαν. Ήταν η τελευταία φορά που τα έβλεπε από τόσο κοντά. Ήθελε να αφήσει κάτι δικό του στον ουρανό, το προσωπικό του στίγμα που να φανερώνει ότι κάποτε υπήρξε εκεί. Έβγαλε το πινέλο του κι έφτιαξε ένα τεράστιο, λαμπερό Μ στον ουρανό, αφιερωμένο στη μικρή του φίλη. Άραγε, όταν θα ξαναγυρνούσε στην κανονική της ζωή, θα μπορούσε να το διακρίνει;